Ik heb altijd gedacht en ben nog steeds van dezelfde mening dat volwassenen op een verschillende manier rouwen en omgaan met verlies dan kinderen. Dit omdat de meeste volwassenen zich zeer bewust zijn van het feit dat als iemand sterft, niet meer terugkomt. Als iemand ons vertelt dat er iemand gestorven is, verwerken wij dit allemaal op onze eigen manier: sommigen willen even alleen gelaten worden, anderen hebben juist mensen om zich heen nodig om het verdriet te kunnen verwerken en in alle gemak te kunnen rouwen. Spijtig genoeg is rouw een periode dat bijna iedereen al wel eens meegemaakt heeft (en toch wens ik het niemand toe). Kleuters daarentegen zijn nog niet zo rijp genoeg in hun manier van denken over de dood, dat ze niet beseffen dat iemand niet meer terugkomt als hij sterft. Maar toch kunnen we kleuters duidelijk maken (met niet al te veel woorden), wat er gebeurt na de dood. We kunnen ze vertellen dat degene die gestorven is, nu een sterretje is geworden in de hemel. En dat sterretjes niet meer terugkomen, maar in de hemel blijven, omdat het daar zo mooi is.
De kleuters gaan ook door een periode van rouw, wat voor elk kind ook heel verschillend is. Het kan zijn dat de ouders de kinderen helpen om dit te verwerken, maar ook de kleuteronderwijzer kan hierin een grote rol spelen. De kleuteronderwijzer kan met de kinderen praten over de persoon die gestorven is: wie was zij/hij, waarom was zij/hij zo belangrijk, de leuke momenten die ze samen hebben doorgebracht. Zo wakker je de leuke herinneringen op bij hen, en moeten ze niet altijd treuren. Ook kan je het kind aanmoedigen om een tekening te maken voor de overleden persoon of een liedje zingen. Het is ook leuk om kinderen bewust te maken om af en toe aan die persoon te denken, want ook al zijn ze niet meer dicht bij ons, ze blijven altijd bestaan in ons hart.
Er zullen ook kinderen in je klas zijn die maar niet kunnen accepteren dat iemand nooit meer terug zal komen. Volgens mij is het dan van groot belang dat je het kind laat rouwen, op zijn/haar manier. Je mag het dan zeker niet verplichten om iets te doen, want dan zal het zeker geen zin hebben om naar school te komen. Als het kind liever alleen gelaten wordt, dan is het best dat je dat even doet. Ook kinderen zijn mensen en hebben een heel andere belevingswereld dan wij en kijken heel verschillend naar de wereld, hun wereld. Maar soms kan een stevige knuffel ook al heel wat doen bij kinderen. Meestal zeggen gebaren meer dan woorden...
